Gökkubbe
Fotoğraf: Duncan1890
Çocukluğundan bir sahne var –duvar üstünden
birlikte sarkıtılan küçük bacaklar
Duvar eve değil boşluğa dahildi
Sokaklar özgür diyar.
Oyun arkadaşları dağılınca balkon korkuluğundan
bakar oldun dünyaya
Artık bütün yalan gerçekler senin
Bir hayal âlemin kalmış elinde
Kanatlanmadan uçtuğun arafta durunca
Kimsenin ruhu duymaz
Ruhunu duymadıkları için zaten kaçmıştın.
Haberler yalan söylüyor
Senin masalından daha gerçeği yok
Balkonların cumbaların izbe arka sokakların bildiğidir
Eskilerden miras bir oyun bu
dans edenleri köşeden izlemişlerin söylediği
Hepsinin gözleri yazılmamış hikâyeler kuyusu
Taş atacak deli çıkmamış
Dinlemeye yeten yürek
Susmuşlar ağzına kadar dolu dolu.
Hakikat bir uğultudur bazen
Telde titreşen kalıntı
Susulmuş hikâye direnen geçmiştir
Tarih geçmez çünkü milat düşlenmedikçe
Biri yeniden seninle bacaklarını sallandırmaya geldiğinde
yük yük yükseklerden,
hem de bu sefer bile bile
teras duvarı titreyecek heyecandan
Kırk birinci odaydı burası
Kimsenin anahtarının o vakte kadar uymadığı
Bak kilit nasıl da kolay açıldı.
Ufka talip gelmiş şimdi, hayale ortak
Uzaklara yoldaş, yakınlara sırdaş
Neyi beklediğini unutacak kadar çok
bekle bekle beklemiştin
Artık yıldızı olabilirsin gökkubbenin.